Tańcząc o architekturze

Thelonius Monk [Google mi to znalazło, nie jestem taki mądry] powiedział, że pisanie o muzyce to jak taniec o architekturze. I właściwie ma rację. [powiedział ddawwidd, zamknął bloga i wyłączył komputer]. Stop. Tak do niczego nie dojdziemy. Jeszcze raz.



Thelonius Monk powiedział, że pisanie o muzyce to jak taniec o architekturze. I właściwie ma rację. [Stój!] Jaki jest więc sens angażowania się w niewątpliwie pisemną aktywność, jaką jest blog poświęcony muzyce? Wydaje mi się, że wszystko zależy od tego, jak o tej muzyce pisać będziemy.



Moje podejście do artykułów na temat muzyki jest dość schizofreniczne. Z jednej strony, lubię czytać teksty muzyczne, książki na temat moich ulubionych zespołów pochłaniam z niekłamaną przyjemnością. Co więcej, lubię nawet poczytać recenzje, chociaż przy tym ostatnim punkcie trzeba już zrobić pewne założenie. Otóż jeżeli czytam recenzje płyt, które znam, najważniejszy jest dystans. Często-gęsto nie udaje się go zachować. Łatwo sobie powiedzieć: "Och, to tylko interesujący inny punkt widzenia drugiej osoby". Ale jeszcze łatwiej jest wyzwać słowem grubym autora recenzji, w której pisze że "Tales From Topographic Oceans" to sterta śmiecia. Prawda? :)



Nie lubię sztampowych recenzji. Nie cierpię, gdy autor sprawia wrażenie, że płytę puścił sobie, jako podkład do czytania słownika terminów muzycznych. Albo jeszcze lepiej - zaczyna tekst od rzucenia zbitkiem angielskich nazw [co najmniej pięć elementów], które wrzucają zespół do jakiejś tam szufladki. Przykładowo: "Ich styl to mieszanina jazzu, nu-metalu, post rocka z elementami progresji, której nie powstydziliby się The Clash, a także z lekko grunge'ującymi smyczkami w stylu nieodżałowanych Shocking Monkeys". Wszyscy wszystko wiedzą, no nie? :)



Uwielbiam, kiedy piszący przekazuje mi trochę swojej wiedzy muzycznej bez nachalności. Kiedy potrafi otwarcie pisać o swoich uczuciach - bo tak, muzykę się przede wszystkim czuje, a więc mówienie o niej bez wspomnienia o uczuciach jest sztywne, puste i nudne. Lubię takie książki, jak "Niezapomniane płyty historii rocka" Jerzego Skarżyńskiego, w których autor operuje przede wszystkim rozróżnieniem "podoba/nie podoba mi się". Bo w moim odczuciu, w pisaniu o muzyce właśnie to jest najważniejsze - przekazać własny zachwyt nad czyimś dziełem, jak najpełniej oddać to, co w nas dany utwór poruszył. A wtedy, przy odrobinie szczęścia, może i nasz czytelnik posłucha płyty.